بررسی ارزش پیشگویی تغییرات خونرسانی شریان مغزی میانی در بیماران با سکته مغزی حاد به کمک سونوگرافی داپلر ترانس کرانیال

چکیده: زمینه و هدف: سونوگرافی داپلرترانس کرانیال (tcd) روشی غیر تهاجمی، ارزان، سریع و مفید در ارزیابی و تعیین محـل ایجاد پـاتولـوژی در بیماران مبتلا بـه سکتـه مغـزی حـاد بخصوص در محدوده شریان مغزی میانی (mca) است. این تحقیق با هدف بررسی ارزش پیشگویی مقایسه وضعیت همودینامیک شریان مغزی میانی توسط سونوگرافی داپلر ترانس کرانیال و بررسی روند بهبود عملکرد این بیماران در طی 1 و 6 ماه بعد از شروع بیماری انجام شد. روش بررسی: در یک مطالعه آینده نگر تعداد 102 بیمار مبتلا به سکته مغزی حاد مراجعه کننده به بخش نورولوژی بیمارستان سینا شهر همدان در طی سال 1384 مورد بررسی قرار گرفتند. جهت تمامی بیماران اقدامات درمانی معمول و ct scan بدون ماده ی حاجب همچنین سونوگرافی داپلرترانس کرانیال در 24 ساعت اول بستری انجام گردید. بیماران بر حسب اطلاعات tcd به سه گروه دارای خونرسانی طبیعی دو طرفه (گروه اول)، خونرسانی غیر طبیعی یک طرفه (گروه دوم) و خونرسانی کاهش یافته دو طرفه (گروه سوم) تقسیم شدند. عملکرد حرکتی بیماران در طول بستری، یک ماه و 6 ماه بعد از ترخیص توسط یک متخصص نورولوژی مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون آماری کروسکال والیس تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران 67/12±39/65 سال و 48% مرد بودند. عملکرد حرکتی در سمت گرفتار، در هر سه گروه دارای روند بهبودی معنی داری بود (05/0p<) و در مقایسه با یکدیگر در ماه ششم گروه دوم دارای روند بهبودی ضعیف تری نسبت به گروه اول و سوم بود (01/0p<). با این حال روند بهبود اختلالات اسفنکتری و تکلم در بین سه گروه یکسان بود (05/0p>). نتیجه گیری: بررسی تغییرات همودینامیک در محدوده شریان مغزی میانی به کمک tcd دارای ارزش پیشگویی کننده در بهبود عملکرد حرکتی بیماران مبتلا به سکته مغزی حاد در شش ماه بعد از ترخیص بود.